تغییر رویۀ نهادینه شده سالیان طولانی در یک سازمان، کار مشکلی است، هرچه آن سازمان بزرگتر و قدیمی‌تر باشد، البته مشکل‌تر. تغییر ساختار ذهنی و عملکردی یک سازمان فنی، مثل سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرداری تهران، از سازمانی به شکل مجمع‌الجزایری پراکنده با زیرساخت فنی و سخت‌افزاری ضعیف، به سازمانی چابک و روزآمد و متناسب با اسم و عنوانش، البته آرزویی دور و دراز به نظر می‌رسید.
اولین تصمیمی که مدیران تازه وارد این سازمان با تجربه جذاب عملکرد فناورانه در نیروی انتظامی و پلیس ۱۱۰ گرفتند، رویکرد اصلی و مهم سالیان آینده سازمان را مشخص کرد.
مشارکت دادن شهروندان در تصمیم‌گیری‌های شهری تا حد امکان، در پروژه‌ای با عنوان سامانه ۱۳۷ خود را نشان داد، تبدیل یک مرکز تلفن معمولی به سامانه‌ای که پس از تماس تلفنی شهروندان حکم انجام بررسی و کار لازم در کمترین زمان ممکن به مناطق مختلف شهرداری تهران فکس شود و آن برگه فکس به منزله حکم شهردار برای انجام فعالیت مذکور باشد، تجربۀ شیرینی بود که کم و بیش در تمامی سالیان بعدی فعالیت سازمان، به عنوان مانیفست کاری سازمان تبیین شد.
